امامزاده پیر اباذر

آستان امامزاده اباذر (علیه السلام) در شهرستان سرایان، روستای چرمه واقع شده است. این آستان در 5 کیلومتری شمال چرمه در 58 درجه و 36 دقیقه طول شرقی و 33 درجه و 56 دقیقه عرض شمالی واقع شده است. این زیارتگاه در یک منطقه کوهستانی واقع شده و فاصله آن تا سرایان 19 کیلومتر می باشد. کوه سنجدک در 6 کیلومتری شمال شرق و کوه کمر سرخ در 2 کیلومتری شرق و کوه زرد سنگ در 2 کیلومتری جنوب این محل قرار دارد.

 

ساختمان امامزاده

ساختمان امامزاده بر روی تپه ای مرتفع در ابعاد 12 در 11 متر بنا شده و در میانه آن ضریحی از آهن به صورت مشبک در ابعاد 2 در 1 متر بر روی قبر نصب شده است. بر روی سنگ لوح تنها به مرحوم اباذر اشاره شده و زمان نصب لوح سال 1340 می باشد. فعلاً ساختمان بقعه به کلی فرسوده شده و فاقد هر گونه امکانات رفاهی همچون آب و برق و... می باشد. این بقعه در سال 1389 تحت پوشش اداره اوقاف و امور خیریه قرار گرفت.

موقعیت آرامگاه به لحاظ اقلیمی مساعد است و در ایام خاص به ویژه فصل بهار و سیزده بدر و تابستان زائر زیادی دارد. آمار زائرین این بقعه در سال به 4500 نفر می رسد. راه مواصلاتی آن بعد از چرمه به طول 5 کیلومتر خاکی می باشد.

شرح حال

برخی بر این باورند که او خدمه امام کاظم (علیه السلام) بوده است چنین ادعایی قابل استناد نمی باشد؛ لذا جهت اطلاع آنچه در کتاب سرایان اثر خانم حقدادی آمده عیناً بازگو می شود:
«پیر ازدک معروف به اباذر ظاهراً نوکر موسی بن جعفر (علیه السلام) و فردی وارسته و والا مقام بوده است. در زمان او منصور دوانیقی پسران موسی بن جعفر (علیه السلام) را آواره کرد. پس از مدتی اباذر بر اثر کهولت سن در نزدیکی کوه های چرمه جان سپرد و پسران موسی بن جعفر (علیه السلام) برای غسل او به نقاط دور دست رفته ولی آبی نیافتند و پس از برگشتن متوجه شدند که در کنار جسد اباذر چشمه ای می جوشد؛ لذا بدن او را غسل دادند و در همان جا به خاک سپردند. بعدها بر اثر زلزله شدید که به چرمه آسیب بسیار رسانید، آب چشمه خشک شد. پس از یک هفته روضه خوانی چشمه شروع به جوشیدن کرد. بعد از مدتی آن را لایروبی می کنند که باز خشک شد. لذا گل و لای آن را در جای اول ریخته و گوسفندی در آن محل قربانی کرده و خونش را روی چشمه خشک شده ریخته که بعد از مدتی چشمه دوباره جاری شد. همه ساله در ایام محرم به خصوص روز عاشورا مردم چرمه و روستاهای مجاور، نخل امام حسین (علیه السلام) را به این بقعه برده و به روضه خوانی وسینه زنی می پردازند و درخواست می کنند تا حاجات آنها برآورده شود.» (حقدادی، 1390، ص 535)